| | |
به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
طا سين ميم ( ۱) | | طسم ﴿ ۱ ﴾ |
اين است آيههاى كتاب روشنگر ( ۲) | | تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ ﴿ ۲ ﴾ |
شايد تو از اينكه [مشركان] ايمان نمىآورند جان خود را تباه سازى (۳) | | لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَّفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿ ۳ ﴾ |
اگر بخواهيم معجزهاى از آسمان بر آنان فرود مىآوريم تا در برابر آن گردنهايشان خاضع گردد ( ۴) | | إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ ﴿ ۴ ﴾ |
و هيچ تذكر جديدى از سوى [خداى] رحمان برايشان نيامد جز اينكه همواره از آن روى برمىتافتند ( ۵) | | وَمَا يَأْتِيهِم مِّن ذِكْرٍ مِّنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ ﴿ ۵ ﴾ |
[آنان] در حقيقت به تكذيب پرداختند و به زودى خبر آنچه كه بدان ريشخند مى كردند بديشان خواهد رسيد ( ۶) | | فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنبَاء مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُون ﴿ ۶﴾ |
مگر در زمين ننگريستهاند كه چه قدر در آن از هر گونه جفتهاى زيبا رويانيدهايم ( ۷) | | أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ﴿ ۷ ﴾ |
قطعا در اين [هنرنمايى] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نيستند ( ۸) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۸ ﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است ( ۹) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۹ ﴾ |
و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگارت موسى را ندا درداد كه به سوى قوم ستمكار برو ( ۱۰) | | وَإِذْ نَادَى رَبُّكَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿ ۱۰﴾ |
قوم فرعون آيا پروا ندارند ( ۱۱) | | قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ ﴿ ۱۱ ﴾ |
گفت پروردگارا مىترسم مرا تكذيب كنند ( ۱۲) | | قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَن يُكَذِّبُونِ ﴿ ۱۲ ﴾ |
و سينهام تنگ مىگردد و زبانم باز نمىشود پس به سوى هارون بفرست ( ۱۳) | | وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ﴿ ۱۳ ﴾ |
و [از طرفى] آنان بر [گردن] من خونى دارند و مىترسم مرا بكشند (۱۴) | | وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنبٌ فَأَخَافُ أَن يَقْتُلُونِ ﴿ ۱۴ ﴾ |
فرمود نه چنين نيست نشانههاى ما را [براى آنان] بب ريد كه ما با شما شنوندهايم ( ۱۵) | | قَالَ كَلَّا فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُم مُّسْتَمِعُونَ ﴿ ۱۵ ﴾ |
پس به سوى فرعون برويد و بگوييد ما پيامبر پروردگار جهانيانيم (۱۶) | | فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۶ ﴾ |
فرزندان اسرائيل را با ما بفرست ( ۱۷) | | أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿ ۱۷ ﴾ |
[فرعون] گفت آيا تو را از كودكى در ميان خود نپرورديم و ساليانى چند از عمرت را پيش ما نماندى ( ۱۸) | | قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ﴿ ۱۸ ﴾ |
و [سرانجام] كار خود را كردى و تو از ناسپاسانى ( ۱۹) | | وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنتَ مِنَ الْكَافِرِينَ ﴿ ۱۹﴾ |
گفت آن را هنگامى مرتكب شدم كه از گمراهان بودم ( ۲۰) | | قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ ﴿ ۲۰ ﴾ |
و چون از شما ترسيدم از شما گريختم تا پروردگارم به من دانش بخشيد و مرا از پيامبران قرار داد ( ۲۱) | | فَفَرَرْتُ مِنكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۲۱ ﴾ |
و [آيا] اينكه فرزندان اسرائيل را بنده [خود] ساختهاى نعمتى است كه منتش را بر من مىنهى ( ۲۲) | | وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدتَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿ ۲۲﴾ |
فرعون گفت و پروردگار جهانيان چيست ( ۲۳) | | قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۲۳ ﴾ |
گفت پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو استاگر اهل يقين باشيد ( ۲۴) | | قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إن كُنتُم مُّوقِنِينَ ﴿ ۲۴ ﴾ |
[فرعون] به كسانى كه پيرامونش بودند گفت آيا نمىشنويد ( ۲۵) | | قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ﴿ ۲۵ ﴾ |
[موسى دوباره] گفت پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شما (۲۶) | | قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۲۶ ﴾ |
[فرعون] گفت واقعا اين پيامبرى كه به سوى شما فرستاده شده سخت ديوانه است ( ۲۷) | | قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ ﴿ ۲۷﴾ |
[موسى] گفت پروردگار خاور و باختر و آنچه ميان آن دو استاگر تعقل كنيد ( ۲۸) | | قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِن كُنتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿ ۲۸ ﴾ |
[فرعون] گفت اگر خدايى غير از من اختيار كنى قطعا تو را از [جمله] زندانيان خواهم ساخت ( ۲۹) | | قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ﴿ ۲۹ ﴾ |
گفت گر چه براى تو چيزى آشكار بياورم ( ۳۰) | | قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُّبِينٍ ﴿ ۳۰ ﴾ |
گفت اگر راست مىگويى آن را بياور ( ۳۱) | | قَالَ فَأْتِ بِهِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿ ۳۱ ﴾ |
پس عصاى خود بيفكند و بناگاه آن اژدرى نمايان شد ( ۳۲) | | فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ ﴿ ۳۲ ﴾ |
و دستش را بيرون كشيد و بناگاه آن براى تماشاگران سپيد مىنمود( ۳۳) | | وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاء لِلنَّاظِرِينَ ﴿ ۳۳ ﴾ |
[فرعون] به سرانى كه پيرامونش بودند گفت واقعا اين ساحرى بسيار داناست ( ۳۴) | | قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ ﴿ ۳۴ ﴾ |
مىخواهد با سحر خود شما را از سرزمينتان بيرون كند اكنون چه راى مىدهيد ( ۳۵) | | يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُم بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ﴿۳۵ ﴾ |
گفتند او و برادرش را در بند دار و گردآورندگان را به شهرها بفرست (۳۶) | | قَالُوا أَرْجِهِ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿ ۳۶﴾ |
تا هر ساحر ماهرى را نزد تو بياورند ( ۳۷) | | يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ ﴿ ۳۷ ﴾ |
پس ساحران براى موعد روزى معلوم گردآورى شدند ( ۳۸) | | فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿ ۳۸ ﴾ |
و به توده مردم گفته شد آيا شما هم جمع خواهيد شد ( ۳۹) | | وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنتُم مُّجْتَمِعُونَ ﴿ ۳۹ ﴾ |
بدين اميد كه اگر ساحران غالب شدند از آنان پيروى كنيم ( ۴۰) | | لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِن كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ﴿ ۴۰ ﴾ |
و چون ساحران پيش فرعون آمدند گفتند آيا اگر ما غالب آييم واقعا براى ما مزدى خواهد بود ( ۴۱) | | فَلَمَّا جَاء السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ ﴿ ۴۱ ﴾ |
گفت آرى و در آن صورت شما حتما از [زمره] مقربان خواهيد شد (۴۲) | | قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَّمِنَ الْمُقَرَّبِينَ ﴿ ۴۲ ﴾ |
موسى به آنان گفت آنچه را شما مىاندازيد بيندازيد ( ۴۳) | | قَالَ لَهُم مُّوسَى أَلْقُوا مَا أَنتُم مُّلْقُونَ ﴿ ۴۳ ﴾ |
پس ريسمانها و چوبدستىهايشان را انداختند و گفتند به عزت فرعون كه ما حتما پيروزيم ( ۴۴) | | فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ﴿ ۴۴ ﴾ |
پس موسى عصايش را انداخت و بناگاه هر چه را به دروغ برساخته بودند بلعيد ( ۴۵) | | فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ ﴿۴۵ ﴾ |
در نتيجه ساحران به حالتسجده درافتادند ( ۴۶) | | فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ ﴿ ۴۶ ﴾ |
گفتند به پروردگار جهانيان ايمان آورديم ( ۴۷) | | قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۴۷ ﴾ |
پروردگار موسى و هارون ( ۴۸) | | رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ﴿ ۴۸ ﴾ |
گفت [آيا] پيش از آنكه به شما اجازه دهم به او ايمان آورديد قطعا او همان بزرگ شماست كه به شما سحر آموخته است به زودى خواهيد دانستحتما دستها و پاهاى شما را از چپ و راستخواهم بريد و همهتان را به دار خواهم آويخت ( ۴۹) | | قَالَ آمَنتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿ ۴۹ ﴾ |
گفتند باكى نيست ما روى به سوى پروردگار خود مىآوريم ( ۵۰) | | قَالُوا لَا ضَيْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ ﴿ ۵۰ ﴾ |
ما اميدواريم كه پروردگارمان گناهانمان را بر ما ببخشايد [چرا] كه نخستين ايمانآورندگان بوديم ( ۵۱) | | إِنَّا نَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَن كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۵۱ ﴾ |
و به موسى وحى كرديم كه بندگان مرا شبانه حركت ده زيرا شما مورد تعقيب قرار خواهيد گرفت ( ۵۲) | | وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ ﴿۵۲ ﴾ |
پس فرعون ماموران جمعآورى [خود را] به شهرها فرستاد ( ۵۳) | | فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ﴿ ۵۳ ﴾ |
[و گفت] اينها عدهاى ناچيزند ( ۵۴) | | إِنَّ هَؤُلَاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ ﴿ ۵۴ ﴾ |
و راستى آنها ما را بر سر خشم آوردهاند ( ۵۵) | | وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ﴿ ۵۵ ﴾ |
و[لى] ما همگى به حال آمادهباش درآمدهايم ( ۵۶) | | وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ ﴿ ۵۶ ﴾ |
سرانجام ما آنان را از باغستانها و چشمهسارها ( ۵۷) | | فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿ ۵۷ ﴾ |
و گنجينهها و جايگاههاى پر ناز و نعمت بيرون كرديم ( ۵۸) | | وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ﴿ ۵۸ ﴾ |
[اراده ما] چنين بود و آن [نعمتها] را به فرزندان اسرائيل ميراث داديم( ۵۹) | | كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿ ۵۹ ﴾ |
پس هنگام برآمدن آفتاب آنها را تعقيب كردند ( ۶۰) | | فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ ﴿ ۶۰ ﴾ |
چون دو گروه همديگر را ديدند ياران موسى گفتند ما قطعا گرفتار خواهيم شد ( ۶۱) | | فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ ﴿ ۶۱ ﴾ |
گفت چنين نيست زيرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمايى خواهد كرد ( ۶۲) | | قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ ﴿ ۶۲ ﴾ |
پس به موسى وحى كرديم با عصاى خود بر اين دريا بزن تا از هم شكافت و هر پارهاى همچون كوهى سترگ بود ( ۶۳) | | فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ ﴿ ۶۳ ﴾ |
و ديگران را بدانجا نزديك گردانيديم ( ۶۴) | | وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ ﴿ ۶۴ ﴾ |
و موسى و همه كسانى را كه همراه او بودند نجات داديم ( ۶۵) | | وَأَنجَيْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ ﴿ ۶۵ ﴾ |
آنگاه ديگران را غرق كرديم ( ۶۶) | | ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ﴿ ۶۶ ﴾ |
مسلما در اين [واقعه] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند ( ۶۷) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۶۷ ﴾ |
و قطعا پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است ( ۶۸) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۶۸ ﴾ |
و بر آنان گزارش ابراهيم را بخوان ( ۶۹) | | وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ ﴿ ۶۹ ﴾ |
آنگاه كه به پدر خود و قومش گفت چه مىپرستيد ( ۷۰) | | إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ﴿ ۷۰ ﴾ |
گفتند بتانى را مىپرستيم و همواره ملازم آنهاييم ( ۷۱) | | قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ ﴿ ۷۱ ﴾ |
گفت آيا وقتى دعا مىكنيد از شما مىشنوند ( ۷۲) | | قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ ﴿ ۷۲ ﴾ |
يا به شما سود يا زيان مىرسانند ( ۷۳) | | أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ ﴿ ۷۳ ﴾ |
گفتند نه بلكه پدران خود را يافتيم كه چنين مىكردند ( ۷۴) | | قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءنَا كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ ﴿ ۷۴ ﴾ |
گفت آيا در آنچه مىپرستيدهايد تامل كردهايد ( ۷۵) | | قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿ ۷۵ ﴾ |
شما و پدران پيشين شما ( ۷۶) | | أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ ﴿ ۷۶ ﴾ |
قطعا همه آنها جز پروردگار جهانيان دشمن منند ( ۷۷) | | فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِّي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۷۷ ﴾ |
آن كس كه مرا آفريده و همو راهنماييم مىكند ( ۷۸) | | الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ ﴿ ۷۸ ﴾ |
و آن كس كه او به من خوراك مىدهد و سيرابم مىگرداند ( ۷۹) | | وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ ﴿ ۷۹ ﴾ |
و چون بيمار شوم او مرا درمان مىبخشد ( ۸۰) | | وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ ﴿ ۸۰ ﴾ |
و آن كس كه مرا مىميراند و سپس زندهام مىگرداند ( ۸۱) | | وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ ﴿ ۸۱ ﴾ |
و آن كس كه اميد دارم روز پاداش گناهم را بر من ببخشايد ( ۸۲) | | وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ ﴿ ۸۲﴾ |
پروردگارا به من دانش عطا كن و مرا به صالحان ملحق فرماى ( ۸۳) | | رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ ﴿ ۸۳ ﴾ |
و براى من در [ميان] آيندگان آوازه نيكو گذار ( ۸۴) | | وَاجْعَل لِّي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۸۴ ﴾ |
و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان ( ۸۵) | | وَاجْعَلْنِي مِن وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ ﴿ ۸۵ ﴾ |
و بر پدرم ببخشاى كه او از گمراهان بود ( ۸۶) | | وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ ﴿ ۸۶ ﴾ |
و روزى كه [مردم] برانگيخته مىشوند رسوايم مكن ( ۸۷) | | وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ ﴿ ۸۷ ﴾ |
روزى كه هيچ مال و فرزندى سود نمىدهد ( ۸۸) | | يَوْمَ لَا يَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ﴿ ۸۸ ﴾ |
مگر كسى كه دلى پاك به سوى خدا بياورد ( ۸۹) | | إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ﴿ ۸۹ ﴾ |
و [آن روز] بهشت براى پرهيزگاران نزديك مىگردد ( ۹۰) | | وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ ﴿ ۹۰ ﴾ |
و جهنم براى گمراهان نمودار مىشود ( ۹۱) | | وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ ﴿ ۹۱ ﴾ |
و به آنان گفته مىشود آنچه جز خدا مىپرستيديد كجايند ( ۹۲) | | وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ ﴿ ۹۲ ﴾ |
آيا ياريتان مىكنند يا خود را يارى مىدهند ( ۹۳) | | مِن دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنصُرُونَكُمْ أَوْ يَنتَصِرُونَ ﴿ ۹۳ ﴾ |
پس آنها و همه گمراهان در آن [آتش] افكنده مىشوند ( ۹۴) | | فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ﴿ ۹۴ ﴾ |
و [نيز] همه سپاهيان ابليس ( ۹۵) | | وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ ﴿ ۹۵ ﴾ |
آنها در آنجا با يكديگر ستيزه مىكنند [و] مىگويند ( ۹۶) | | قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ ﴿ ۹۶ ﴾ |
سوگند به خدا كه ما در گمراهى آشكارى بوديم ( ۹۷) | | تَاللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿ ۹۷ ﴾ |
آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مىكرديم ( ۹۸) | | إِذْ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۹۸ ﴾ |
و جز تباهكاران ما را گمراه نكردند ( ۹۹) | | وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ﴿ ۹۹ ﴾ |
در نتيجه شفاعتگرانى نداريم ( ۱۰۰) | | فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ ﴿ ۱۰۰ ﴾ |
و نه دوستى نزديك ( ۱۰۱) | | وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ ﴿ ۱۰۱ ﴾ |
و اى كاش كه بازگشتى براى ما بود و از مؤمنان مىشديم ( ۱۰۲) | | فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۰۲ ﴾ |
حقا در اين [سرگذشت درس] عبرتى است و[لى] بيشترشان مؤمن نبودند ( ۱۰۳) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۰۳ ﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است ( ۱۰۴) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۰۴ ﴾ |
قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند ( ۱۰۵) | | كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۰۵ ﴾ |
چون برادرشان نوح به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۰۶) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۰۶ ﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم ( ۱۰۷) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۰۷ ﴾ |
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۰۸) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۰۸ ﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۰۹) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۰۹ ﴾ |
پس از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۱۰) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۱۰ ﴾ |
گفتند آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كردهاند ( ۱۱۱) | | قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ ﴿ ۱۱۱ ﴾ |
[نوح] گفت به [جزئيات] آنچه مىكردهاند چه آگاهى دارم ( ۱۱۲) | | قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿ ۱۱۲ ﴾ |
حسابشان اگر درمىيابيد جز با پروردگارم نيست ( ۱۱۳) | | إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ ﴿ ۱۱۳ ﴾ |
و من طردكننده مؤمنان نيستم ( ۱۱۴) | | وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۱۴ ﴾ |
من جز هشداردهندهاى آشكار [بيش] نيستم ( ۱۱۵) | | إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۱۵ ﴾ |
گفتند اى نوح اگر دست برندارى قطعا از [جمله] سنگسارشدگان خواهى بود ( ۱۱۶) | | قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ ﴿۱۱۶ ﴾ |
گفت پروردگارا قوم من مرا تكذيب كردند ( ۱۱۷) | | قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ ﴿ ۱۱۷ ﴾ |
ميان من و آنان فيصله ده و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش ( ۱۱۸) | | فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِي مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۱۸ ﴾ |
پس او و هر كه را در آن كشتى آكنده با او بود رهانيديم ( ۱۱۹) | | فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿ ۱۱۹ ﴾ |
آنگاه باقىماندگان را غرق كرديم ( ۱۲۰) | | ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ ﴿ ۱۲۰ ﴾ |
قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند ( ۱۲۱) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۲۱ ﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است ( ۱۲۲) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۲۲ ﴾ |
عاديان پيامبران [خدا] را تكذيب كردند ( ۱۲۳) | | كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۲۳ ﴾ |
آنگاه كه برادرشان هود به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۲۴) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۲۴ ﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم ( ۱۲۵) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۲۵ ﴾ |
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۲۶) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۲۶ ﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۲۷) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۲۷ ﴾ |
آيا بر هر تپهاى بنايى مىسازيد كه [در آن] دست به بيهودهكارى زنيد ( ۱۲۸) | | أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ ﴿ ۱۲۸ ﴾ |
و كاخهاى استوار مىگيريد به اميد آنكه جاودانه بمانيد ( ۱۲۹) | | وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ ﴿ ۱۲۹ ﴾ |
و چون حملهور مىشويد [چون] زورگويان حملهور مىشويد ( ۱۳۰) | | وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ ﴿ ۱۳۰ ﴾ |
پس از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد ( ۱۳۱) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۳۱ ﴾ |
و از آن كس كه شما را به آنچه مىدانيد مدد كرد پروا داريد ( ۱۳۲) | | وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ ﴿ ۱۳۲ ﴾ |
شما را به [دادن] دامها و پسران مدد كرد ( ۱۳۳) | | أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ ﴿ ۱۳۳ ﴾ |
و به [دادن] باغها و چشمهساران ( ۱۳۴) | | وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿ ۱۳۴ ﴾ |
من از عذاب روزى هولناك بر شما مىترسم ( ۱۳۵) | | إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۳۵ ﴾ |
گفتند خواه اندرز دهى و خواه از اندرزدهندگان نباشى براى ما يكسان است ( ۱۳۶) | | قَالُوا سَوَاء عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ ﴿۱۳۶ ﴾ |
اين جز شيوه پيشينيان نيست ( ۱۳۷) | | إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۳۷ ﴾ |
و ما عذاب نخواهيم شد ( ۱۳۸) | | وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿ ۱۳۸ ﴾ |
پس تكذيبش كردند و هلاكشان كرديم قطعا در اين [ماجرا درس] عبرتى بود و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند ( ۱۳۹) | | فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۳۹ ﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است ( ۱۴۰) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۴۰ ﴾ |
ثموديان پيامبران [خدا] را تكذيب كردند ( ۱۴۱) | | كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۴۱ ﴾ |
آنگاه كه برادرشان صالح به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۴۲) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۴۲ ﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم ( ۱۴۳) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۴۳ ﴾ |
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۴۴) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۴۴ ﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۴۵) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۴۵ ﴾ |
آيا شما را در آنچه اينجا داريد آسوده رها مىكنند ( ۱۴۶) | | أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ ﴿ ۱۴۶ ﴾ |
در باغها و در كنار چشمهساران ( ۱۴۷) | | فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿ ۱۴۷ ﴾ |
و كشتزارها و خرمابنانى كه شكوفههايشان لطيف است ( ۱۴۸) | | وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ ﴿ ۱۴۸ ﴾ |
و هنرمندانه براى خود از كوهها خانههايى مىتراشيد ( ۱۴۹) | | وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ ﴿ ۱۴۹ ﴾ |
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد ( ۱۵۰) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۵۰ ﴾ |
و فرمان افراطگران را پيروى مكنيد ( ۱۵۱) | | وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ ﴿ ۱۵۱ ﴾ |
آنان كه در زمين فساد مىكنند و اصلاح نمىكنند ( ۱۵۲) | | الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿ ۱۵۲ ﴾ |
گفتند قطعا تو از افسونشدگانى ( ۱۵۳) | | قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿ ۱۵۳ ﴾ |
تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى اگر راست مىگويى معجزهاى بياور ( ۱۵۴) | | مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿ ۱۵۴ ﴾ |
گفت اين مادهشترى است كه نوبتى از آب او راست و روزى معين نوبت آب شماست ( ۱۵۵) | | قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَّهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ ﴿۱۵۵ ﴾ |
و به آن گزندى مرسانيد كه عذاب روزى هولناك شما را فرو مىگيرد (۱۵۶) | | وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۵۶﴾ |
پس آن را پى كردند و پشيمان گشتند ( ۱۵۷) | | فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ ﴿ ۱۵۷ ﴾ |
آنگاه آنان را عذاب فرو گرفت قطعا در اين [ماجرا] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند ( ۱۵۸) | | فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۵۸ ﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است ( ۱۵۹) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۵۹ ﴾ |
قوم لوط فرستادگان را تكذيب كردند ( ۱۶۰) | | كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۶۰ ﴾ |
آنگاه برادرشان لوط به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۶۱) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۶۱ ﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم ( ۱۶۲) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۶۲ ﴾ |
از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد ( ۱۶۳) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۶۳ ﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۶۴) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۶۴ ﴾ |
آيا از ميان مردم جهان با مردها در مىآميزيد ( ۱۶۵) | | أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۶۵ ﴾ |
و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفريده وامىگذاريد [نه] بلكه شما مردمى تجاوزكاريد ( ۱۶۶) | | وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ﴿ ۱۶۶ ﴾ |
گفتند اى لوط اگر دست برندارى قطعا از اخراجشدگان خواهى بود (۱۶۷) | | قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ ﴿۱۶۷ ﴾ |
گفت به راستى من دشمن كردار شمايم ( ۱۶۸) | | قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُم مِّنَ الْقَالِينَ ﴿ ۱۶۸ ﴾ |
پروردگارا مرا و كسان مرا از آنچه انجام مىدهند رهايى بخش ( ۱۶۹) | | رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ ﴿ ۱۶۹ ﴾ |
پس او و كسانش را همگى رهانيديم ( ۱۷۰) | | فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿ ۱۷۰ ﴾ |
جز پيرزنى كه از باقىماندگان [در خاكستر آتش] بود ( ۱۷۱) | | إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿ ۱۷۱ ﴾ |
سپس ديگران را سخت هلاك كرديم ( ۱۷۲) | | ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿ ۱۷۲ ﴾ |
و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فرو ريختيم و چه بد بود باران بيمدادهشدگان ( ۱۷۳) | | وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا فَسَاء مَطَرُ الْمُنذَرِينَ ﴿ ۱۷۳ ﴾ |
قطعا در اين [عقوبت] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمانآورنده نبودند ( ۱۷۴) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۷۴ ﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است ( ۱۷۵) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۷۵ ﴾ |
اصحاب ايكه فرستادگان را تكذيب كردند ( ۱۷۶) | | كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۷۶ ﴾ |
آنگاه كه شعيب به آنان گفت آيا پروا نداريد ( ۱۷۷) | | إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۷۷ ﴾ |
من براى شما فرستادهاى در خور اعتمادم ( ۱۷۸) | | إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿ ۱۷۸ ﴾ |
از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد ( ۱۷۹) | | فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿ ۱۷۹ ﴾ |
و بر اين [رسالت] اجرى از شما طلب نمىكنم اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست ( ۱۸۰) | | وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۸۰ ﴾ |
پيمانه را تمام دهيد و از كمفروشان مباشيد ( ۱۸۱) | | أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ ﴿ ۱۸۱ ﴾ |
و با ترازوى درست بسنجيد ( ۱۸۲) | | وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ﴿ ۱۸۲ ﴾ |
و از ارزش اموال مردم مكاهيد و در زمين سر به فساد بر مداريد (۱۸۳) | | وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿ ۱۸۳ ﴾ |
و از آن كس كه شما و خلق [انبوه] گذشته را آفريده است پروا كنيد( ۱۸۴) | | وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۸۴ ﴾ |
گفتند تو واقعا از افسونشدگانى ( ۱۸۵) | | قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿ ۱۸۵ ﴾ |
و تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى و قطعا تو را از دروغگويان مىدانيم ( ۱۸۶) | | وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿۱۸۶ ﴾ |
پس اگر از راستگويانى پارهاى از آسمان بر [سر] ما بيفكن ( ۱۸۷) | | فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاءِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿ ۱۸۷ ﴾ |
[شعيب] گفت پروردگارم به آنچه مىكنيد داناتر است ( ۱۸۸) | | قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿ ۱۸۸ ﴾ |
پس او را تكذيب كردند و عذاب روز ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت به راستى آن عذاب روزى هولناك بود ( ۱۸۹) | | فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۸۹ ﴾ |
قطعا در اين [عقوبت درس] عبرتى است و[لى] بيشترشان ايمان آورنده نبودند ( ۱۹۰) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿ ۱۹۰ ﴾ |
و در حقيقت پروردگار تو همان شكستناپذير مهربان است ( ۱۹۱) | | وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿ ۱۹۱ ﴾ |
و راستى كه اين [قرآن] وحى پروردگار جهانيان است ( ۱۹۲) | | وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۹۲ ﴾ |
روح الامين آن را بر دلت نازل كرد ( ۱۹۳) | | نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ﴿ ۱۹۳ ﴾ |
تا از [جمله] هشداردهندگان باشى ( ۱۹۴) | | عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ ﴿ ۱۹۴ ﴾ |
به زبان عربى روشن ( ۱۹۵) | | بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ ﴿ ۱۹۵ ﴾ |
و [وصف] آن در كتابهاى پيشينيان آمده است ( ۱۹۶) | | وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۹۶ ﴾ |
آيا براى آنان اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنىاسرائيل از آن اطلاع دارند ( ۱۹۷) | | أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿۱۹۷ ﴾ |
و اگر آن را بر برخى از غير عرب زبانان نازل مىكرديم ( ۱۹۸) | | وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ﴿ ۱۹۸ ﴾ |
و پيامبر آن را برايشان مىخواند به آن ايمان نمىآوردند ( ۱۹۹) | | فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۹۹ ﴾ |
اين گونه در دلهاى گناهكاران [انكار را] راه مىدهيم ( ۲۰۰) | | كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿ ۲۰۰ ﴾ |
كه به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند ( ۲۰۱) | | لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿ ۲۰۱ ﴾ |
كه به طور ناگهانى در حالى كه بىخبرند بديشان برسد ( ۲۰۲) | | فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿ ۲۰۲ ﴾ |
و بگويند آيا مهلتخواهيم يافت ( ۲۰۳) | | فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ ﴿ ۲۰۳ ﴾ |
پس آيا عذاب ما را به شتاب مىخواهند ( ۲۰۴) | | أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿ ۲۰۴ ﴾ |
مگر نمىدانى كه اگر سالها آنان را برخوردار كنيم ( ۲۰۵) | | أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ﴿ ۲۰۵ ﴾ |
و آنگاه آنچه كه [بدان] بيم داده مىشوند بديشان برسد ( ۲۰۶) | | ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿ ۲۰۶ ﴾ |
آنچه از آن برخوردار مىشدند به كارشان نمىآيد [و عذاب را از آنان دفع نمىكند] ( ۲۰۷) | | مَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ﴿ ۲۰۷ ﴾ |
و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر آنكه براى آن هشداردهندگانى بود ( ۲۰۸) | | وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنذِرُونَ ﴿ ۲۰۸ ﴾ |
[تا آنان را] تذكر [دهند] و ما ستمكار نبودهايم ( ۲۰۹) | | ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿ ۲۰۹ ﴾ |
و شيطانها آن را فرود نياوردهاند ( ۲۱۰) | | وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ ﴿ ۲۱۰ ﴾ |
و آنان را نسزد و نمىتوانند [وحى كنند] ( ۲۱۱) | | وَمَا يَنبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿ ۲۱۱ ﴾ |
در حقيقت آنها از شنيدن معزول [و محروم]اند ( ۲۱۲) | | إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ﴿ ۲۱۲ ﴾ |
پس با خدا خداى ديگر مخوان كه از عذابشدگان خواهى شد ( ۲۱۳) | | فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ﴿۲۱۳ ﴾ |
و خويشان نزديكت را هشدار ده ( ۲۱۴) | | وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ﴿ ۲۱۴ ﴾ |
و براى آن مؤمنانى كه تو را پيروى كردهاند بال خود را فرو گستر (۲۱۵) | | وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۲۱۵﴾ |
و اگر تو را نافرمانى كردند بگو من از آنچه مىكنيد بيزارم ( ۲۱۶) | | فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ ﴿ ۲۱۶ ﴾ |
و بر [خداى] عزيز مهربان توكل كن ( ۲۱۷) | | وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ﴿ ۲۱۷ ﴾ |
آن كس كه چون [به نماز] برمىخيزى تو را مىبيند ( ۲۱۸) | | الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ ﴿ ۲۱۸ ﴾ |
و حركت تو را در ميان سجدهكنندگان [مىنگرد] ( ۲۱۹) | | وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ ﴿ ۲۱۹ ﴾ |
او همان شنواى داناست ( ۲۲۰) | | إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿ ۲۲۰ ﴾ |
آيا شما را خبر دهم كه شياطين بر چه كسى فرود مىآيند ( ۲۲۱) | | هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَن تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ ﴿ ۲۲۱ ﴾ |
بر هر دروغزن گناهكارى فرود مىآيند ( ۲۲۲) | | تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ ﴿ ۲۲۲ ﴾ |
كه [دزدانه] گوش فرا مىدارند و بيشترشان دروغگويند ( ۲۲۳) | | يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ ﴿ ۲۲۳ ﴾ |
و شاعران را گمراهان پيروى مىكنند ( ۲۲۴) | | وَالشُّعَرَاء يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ﴿ ۲۲۴ ﴾ |
آيا نديدهاى كه آنان در هر واديى سرگردانند ( ۲۲۵) | | أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ ﴿ ۲۲۵ ﴾ |
و آنانند كه چيزهايى مىگويند كه انجام نمىدهند ( ۲۲۶) | | وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ ﴿ ۲۲۶ ﴾ |
مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آنكه مورد ستم قرار گرفتهاند يارى خواستهاند و كسانى كه ستم كردهاند به زودى خواهند دانست به كدام بازگشتگاه برخواهند گشت ( ۲۲۷) | | إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ ﴿ ۲۲۷ ﴾ |
فروشگاه ما در شبکه های اجتماعی