به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
سوگند به صف بستگان كه صفى [با شكوه] بستهاند ( ۱) | | وَالصَّافَّاتِ صَفًّا ﴿ ۱ ﴾ |
و به زجركنندگان كه به سختى زجر مىكنند ( ۲) | | فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا ﴿ ۲ ﴾ |
و به تلاوتكنندگان [آيات الهى] ( ۳) | | فَالتَّالِيَاتِ ذِكْرًا ﴿ ۳ ﴾ |
كه قطعا معبود شما يگانه است ( ۴) | | إِنَّ إِلَهَكُمْ لَوَاحِدٌ ﴿ ۴ ﴾ |
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است و پروردگار خاورها (۵) | | رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ﴿ ۵ ﴾ |
ما آسمان اين دنيا را به زيور اختران آراستيم ( ۶) | | إِنَّا زَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِزِينَةٍ الْكَوَاكِبِ ﴿ ۶ ﴾ |
و [آن را] از هر شيطان سركشى نگاه داشتيم ( ۷) | | وَحِفْظًا مِّن كُلِّ شَيْطَانٍ مَّارِدٍ ﴿ ۷ ﴾ |
[به طورى كه] نمىتوانند به انبوه [فرشتگان] عال م بالا گوش فرا دهند و از هر سوى پرتاب مىشوند ( ۸) | | لَا يَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلَى وَيُقْذَفُونَ مِن كُلِّ جَانِبٍ﴿ ۸ ﴾ |
با شدت به دور رانده مىشوند و برايشان عذابى دايم است ( ۹) | | دُحُورًا وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ ﴿ ۹ ﴾ |
مگر كسى كه [از سخن بالاييان] يكباره استراق سمع كند كه شهابى شكافنده از پى او مىتازد ( ۱۰) | | إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ ﴿ ۱۰﴾ |
پس [از كافران] بپرس آيا ايشان [از نظر] آفرينش سختترند يا كسانى كه [در آسمانها] خلق كرديم ما آنان را از گلى چسبنده پديد آورديم ( ۱۱) | | فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَم مَّنْ خَلَقْنَا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّن طِينٍ لَّازِبٍ ﴿ ۱۱ ﴾ |
بلكه عجب مىدارى و [آنها] ريشخند مىكنند ( ۱۲) | | بَلْ عَجِبْتَ وَيَسْخَرُونَ ﴿ ۱۲ ﴾ |
و چون پند داده شوند عبرت نمىگيرند ( ۱۳) | | وَإِذَا ذُكِّرُوا لَا يَذْكُرُونَ ﴿ ۱۳ ﴾ |
و چون آيتى ببينند به ريشخند مىپردازند ( ۱۴) | | وَإِذَا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ ﴿ ۱۴ ﴾ |
و مىگويند اين جز سحرى آشكار نيست ( ۱۵) | | وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۵ ﴾ |
آيا چون مرديم و خاك و استخوانهاى [خرد] گرديديم آيا راستى برانگيخته مىشويم ( ۱۶) | | أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿ ۱۶ ﴾ |
و همين طور پدران اوليه ما ( ۱۷) | | أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿ ۱۷ ﴾ |
بگو آرى در حالى كه شما خواريد ( ۱۸) | | قُلْ نَعَمْ وَأَنتُمْ دَاخِرُونَ ﴿ ۱۸ ﴾ |
و آن تنها يك فرياد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خيزند ( ۱۹) | | فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ يَنظُرُونَ ﴿ ۱۹ ﴾ |
و مىگويند اى واى بر ما اين است روز جزا ( ۲۰) | | وَقَالُوا يَا وَيْلَنَا هَذَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿ ۲۰ ﴾ |
اين است همان روز داورى كه آن را تكذيب مىكرديد ( ۲۱) | | هَذَا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿ ۲۱ ﴾ |
كسانى را كه ستم كردهاند با همرديفانشان و آنچه غير از خدا مىپرستيدهاند ( ۲۲) | | احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا كَانُوا يَعْبُدُونَ ﴿۲۲ ﴾ |
گرد آوريد و به سوى راه جهنم رهبرىشان كنيد ( ۲۳) | | مِن دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِيمِ ﴿ ۲۳ ﴾ |
و بازداشتشان نماييد كه آنها مسؤولند ( ۲۴) | | وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ ﴿ ۲۴ ﴾ |
شما را چه شده است كه همديگر را يارى نمىكنيد ( ۲۵) | | مَا لَكُمْ لَا تَنَاصَرُونَ ﴿ ۲۵ ﴾ |
[نه] بلكه امروز آنان از در تسليم درآمدگانند ( ۲۶) | | بَلْ هُمُ الْيَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ ﴿ ۲۶ ﴾ |
و بعضى روى به بعضى ديگر مىآورند [و] از يكديگر مىپرسند ( ۲۷) | | وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءلُونَ ﴿ ۲۷ ﴾ |
[و] مىگويند شما [ظاهرا] از در راستى با ما درمىآمديد [و خود را حق به جانب مىنموديد] ( ۲۸) | | قَالُوا إِنَّكُمْ كُنتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْيَمِينِ ﴿ ۲۸ ﴾ |
[متهمان] مىگويند [نه] بلكه با ايمان نبوديد ( ۲۹) | | قَالُوا بَل لَّمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿ ۲۹ ﴾ |
و ما را بر شما هيچ تسلطى نبود بلكه خودتان سركش بوديد ( ۳۰) | | وَمَا كَانَ لَنَا عَلَيْكُم مِّن سُلْطَانٍ بَلْ كُنتُمْ قَوْمًا طَاغِينَ﴿ ۳۰ ﴾ |
پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعا بايد [عذاب را] بچشيم ( ۳۱) | | فَحَقَّ عَلَيْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ ﴿ ۳۱ ﴾ |
و شما را گمراه كرديم زيرا خودمان گمراه بوديم ( ۳۲) | | فَأَغْوَيْنَاكُمْ إِنَّا كُنَّا غَاوِينَ ﴿ ۳۲ ﴾ |
پس در حقيقت آنان در آن روز در عذاب شريك يكديگرند ( ۳۳) | | فَإِنَّهُمْ يَوْمَئِذٍ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ ﴿ ۳۳ ﴾ |
[آرى] ما با مجرمان چنين رفتار مىكنيم ( ۳۴) | | إِنَّا كَذَلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ ﴿ ۳۴ ﴾ |
چرا كه آنان بودند كه وقتى به ايشان گفته مىشد خدايى جز خداى يگانه نيست تكبر مىورزيدند ( ۳۵) | | إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ ﴿۳۵ ﴾ |
و مىگفتند آيا ما براى شاعرى ديوانه دست از خدايانمان برداريم (۳۶) | | وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ ﴿ ۳۶ ﴾ |
ولى نه [او] حقيقت را آورده و فرستادگان را تصديق كرده است ( ۳۷) | | بَلْ جَاء بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۳۷ ﴾ |
در واقع شما عذاب پر درد را خواهيد چشيد ( ۳۸) | | إِنَّكُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِيمِ ﴿ ۳۸ ﴾ |
و جز آنچه مىكرديد جزا نمىيابيد ( ۳۹) | | وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿ ۳۹ ﴾ |
مگر بندگان پاكدل خدا ( ۴۰) | | إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۴۰ ﴾ |
آنان روزى معين خواهند داشت ( ۴۱) | | أُوْلَئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَّعْلُومٌ ﴿ ۴۱ ﴾ |
[انواع] ميوهها و آنان مورد احترام خواهند بود ( ۴۲) | | فَوَاكِهُ وَهُم مُّكْرَمُونَ ﴿ ۴۲ ﴾ |
در باغهاى پر نعمت ( ۴۳) | | فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿ ۴۳ ﴾ |
بر سريرها در برابر همديگر [مىنشينند] ( ۴۴) | | عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِينَ ﴿ ۴۴ ﴾ |
با جامى از باده ناب پيرامونشان به گردش درمىآيند ( ۴۵) | | يُطَافُ عَلَيْهِم بِكَأْسٍ مِن مَّعِينٍ ﴿ ۴۵ ﴾ |
[بادهاى] سختسپيد كه نوشندگان را لذتى [خاص] مىدهد ( ۴۶) | | بَيْضَاء لَذَّةٍ لِّلشَّارِبِينَ ﴿ ۴۶ ﴾ |
نه در آن فساد عقل است و نه ايشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مىافتند ( ۴۷) | | لَا فِيهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا يُنزَفُونَ ﴿ ۴۷ ﴾ |
و نزدشان [دلبرانى] فروهشتهنگاه و فراخديده باشند ( ۴۸) | | وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِينٌ ﴿ ۴۸ ﴾ |
[از شدت سپيدى] گويى تخم شتر مرغ [زير پ ر ]ند ( ۴۹) | | كَأَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَّكْنُونٌ ﴿ ۴۹ ﴾ |
پس برخىشان به برخى روى نموده و از همديگر پرسوجو مىكنند (۵۰) | | فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءلُونَ ﴿ ۵۰ ﴾ |
گويندهاى از آنان مىگويد راستى من [در دنيا] همنشينى داشتم (۵۱) | | قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ إِنِّي كَانَ لِي قَرِينٌ ﴿ ۵۱ ﴾ |
[كه به من] مىگفت آيا واقعا تو از باوردارندگانى ( ۵۲) | | يَقُولُ أَئِنَّكَ لَمِنْ الْمُصَدِّقِينَ ﴿ ۵۲ ﴾ |
آيا وقتى مرديم و خاك و [مشتى] استخوان شديم آيا واقعا جزا مىيابيم ( ۵۳) | | أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِينُونَ ﴿ ۵۳ ﴾ |
[مؤمن] مىپرسد آيا شما اطلاع داريد [كجاست] ( ۵۴) | | قَالَ هَلْ أَنتُم مُّطَّلِعُونَ ﴿ ۵۴ ﴾ |
پس اطلاع حاصل مىكند و او را در ميان آتش مىبيند ( ۵۵) | | فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَوَاء الْجَحِيمِ ﴿ ۵۵ ﴾ |
[و] مىگويد به خدا سوگند چيزى نمانده بود كه تو مرا به هلاكت اندازى ( ۵۶) | | قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدتَّ لَتُرْدِينِ ﴿ ۵۶ ﴾ |
و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآينه من [نيز] از احضارشدگان بودم (۵۷) | | وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ ﴿ ۵۷ ﴾ |
[و از روى شوق مىگويد] آيا ديگر روى مرگ نمىبينيم ( ۵۸) | | أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ ﴿ ۵۸ ﴾ |
جز همان مرگ نخستين خود و ما هرگز عذاب نخواهيم شد ( ۵۹) | | إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿ ۵۹ ﴾ |
راستى كه اين همان كاميابى بزرگ است ( ۶۰) | | إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ﴿ ۶۰ ﴾ |
براى چنين [پاداشى] بايد كوشندگان بكوشند ( ۶۱) | | لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلْ الْعَامِلُونَ ﴿ ۶۱ ﴾ |
آيا از نظر پذيرايى اين بهتر استيا درخت زقوم ( ۶۲) | | أَذَلِكَ خَيْرٌ نُّزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ ﴿ ۶۲ ﴾ |
در حقيقت ما آن را براى ستمگران [مايه آزمايش و] عذابى گردانيديم ( ۶۳) | | إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِّلظَّالِمِينَ ﴿ ۶۳ ﴾ |
آن درختى است كه از قعر آتش سوزان مىرويد ( ۶۴) | | إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ ﴿ ۶۴ ﴾ |
ميوهاش گويى چون كلههاى شياطين است ( ۶۵) | | طَلْعُهَا كَأَنَّهُ رُؤُوسُ الشَّيَاطِينِ ﴿ ۶۵ ﴾ |
پس [دوزخيان] حتما از آن مىخورند و شكمها را از آن پر مىكنند (۶۶) | | فَإِنَّهُمْ لَآكِلُونَ مِنْهَا فَمَالِؤُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿ ۶۶ ﴾ |
سپس ايشان را بر سر آن آميغى از آب جوشان است ( ۶۷) | | ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْهَا لَشَوْبًا مِّنْ حَمِيمٍ ﴿ ۶۷ ﴾ |
آنگاه بازگشتشان بىگمان به سوى دوزخ است ( ۶۸) | | ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِيمِ ﴿ ۶۸ ﴾ |
آنها پدران خود را گمراه يافتند ( ۶۹) | | إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءهُمْ ضَالِّينَ ﴿ ۶۹ ﴾ |
پس ايشان به دنبال آنها مىشتابند ( ۷۰) | | فَهُمْ عَلَى آثَارِهِمْ يُهْرَعُونَ ﴿ ۷۰ ﴾ |
و قطعا پيش از آنها بيشتر پيشينيان به گمراهى افتادند ( ۷۱) | | وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۷۱ ﴾ |
و حال آنكه مسلما در ميانشان هشداردهندگانى فرستاديم ( ۷۲) | | وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِيهِم مُّنذِرِينَ ﴿ ۷۲ ﴾ |
پس ببين فرجام هشداردادهشدگان چگونه بود ( ۷۳) | | فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنذَرِينَ ﴿ ۷۳ ﴾ |
به استثناى بندگان پاكدل خدا ( ۷۴) | | إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۷۴ ﴾ |
و نوح ما را ندا داد و چه نيك اجابتكننده بوديم ( ۷۵) | | وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ ﴿ ۷۵ ﴾ |
و او و كسانش را از اندوه بزرگ رهانيديم ( ۷۶) | | وَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ ﴿ ۷۶ ﴾ |
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتيم ( ۷۷) | | وَجَعَلْنَا ذُرِّيَّتَهُ هُمْ الْبَاقِينَ ﴿ ۷۷ ﴾ |
و در ميان آيندگان [آوازه نيك] او را بر جاى گذاشتيم ( ۷۸) | | وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۷۸ ﴾ |
درود بر نوح در ميان جهانيان ( ۷۹) | | سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِي الْعَالَمِينَ ﴿ ۷۹ ﴾ |
ما اين گونه نيكوكاران را پاداش مىدهيم ( ۸۰) | | إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۸۰ ﴾ |
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود ( ۸۱) | | إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۸۱ ﴾ |
سپس ديگران را غرق كرديم ( ۸۲) | | ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ﴿ ۸۲ ﴾ |
و بىگمان ابراهيم از پيروان اوست ( ۸۳) | | وَإِنَّ مِن شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ ﴿ ۸۳ ﴾ |
آنگاه كه با دلى پاك به [پيشگاه] پروردگارش آمد ( ۸۴) | | إِذْ جَاء رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ﴿ ۸۴ ﴾ |
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مىپرستيد ( ۸۵) | | إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿ ۸۵ ﴾ |
آيا غير از آنها به دروغ خدايانى [ديگر] مىخواهيد ( ۸۶) | | أَئِفْكًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِيدُونَ ﴿ ۸۶ ﴾ |
پس گمانتان به پروردگار جهانها چيست ( ۸۷) | | فَمَا ظَنُّكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۸۷ ﴾ |
پس نظرى به ستارگان افكند ( ۸۸) | | فَنَظَرَ نَظْرَةً فِي النُّجُومِ ﴿ ۸۸ ﴾ |
و گفت من كسالت دارم ( ۸۹) | | فَقَالَ إِنِّي سَقِيمٌ ﴿ ۸۹ ﴾ |
پس پشتكنان از او روى برتافتند ( ۹۰) | | فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِينَ ﴿ ۹۰ ﴾ |
تا نهانى به سوى خدايانشان رفت و [به ريشخند] گفت آيا غذا نمىخوريد ( ۹۱) | | فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ ﴿ ۹۱ ﴾ |
شما را چه شده كه سخن نمىگوييد ( ۹۲) | | مَا لَكُمْ لَا تَنطِقُونَ ﴿ ۹۲ ﴾ |
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت ( ۹۳) | | فَرَاغَ عَلَيْهِمْ ضَرْبًا بِالْيَمِينِ ﴿ ۹۳ ﴾ |
تا دوان دوان سوى او روىآور شدند ( ۹۴) | | فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ يَزِفُّونَ ﴿ ۹۴ ﴾ |
[ابراهيم] گفت آيا آنچه را مىتراشيد مىپرستيد ( ۹۵) | | قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿ ۹۵ ﴾ |
با اينكه خدا شما و آنچه را كه برمىسازيد آفريده است ( ۹۶) | | وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿ ۹۶ ﴾ |
گفتند برايش [كوره]خانهاى بسازيد و در آتشش بيندازيد ( ۹۷) | | قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْيَانًا فَأَلْقُوهُ فِي الْجَحِيمِ ﴿ ۹۷ ﴾ |
پس خواستند به از نيرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانيديم (۹۸) | | فَأَرَادُوا بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِينَ ﴿ ۹۸ ﴾ |
و [ابراهيم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا كه مرا راه نمايد ( ۹۹) | | وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّي سَيَهْدِينِ ﴿ ۹۹ ﴾ |
اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شايستگان بخش ( ۱۰۰) | | رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ ﴿ ۱۰۰ ﴾ |
پس او را به پسرى بردبار مژده داديم ( ۱۰۱) | | فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ ﴿ ۱۰۱ ﴾ |
و وقتى با او به جايگاه سعى رسيد گفت اى پسرك من من در خواب [چنين] مىبينم كه تو را سر مىبرم پس ببين چه به نظرت مىآيد گفت اى پدر من آنچه را مامورى بكن ان شاء الله مرا از شكيبايان خواهى يافت ( ۱۰۲) | | فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ ﴿ ۱۰۲ ﴾ |
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همديگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پيشانى بر خاك افكند ( ۱۰۳) | | فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ ﴿ ۱۰۳ ﴾ |
او را ندا داديم كه اى ابراهيم ( ۱۰۴) | | وَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ ﴿ ۱۰۴ ﴾ |
رؤيا[ى خود] را حقيقت بخشيدى ما نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم ( ۱۰۵) | | قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿۱۰۵ ﴾ |
راستى كه اين همان آزمايش آشكار بود ( ۱۰۶) | | إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِينُ ﴿ ۱۰۶ ﴾ |
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم ( ۱۰۷) | | وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۰۷ ﴾ |
و در [ميان] آيندگان براى او [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم ( ۱۰۸) | | وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۱۰۸ ﴾ |
درود بر ابراهيم ( ۱۰۹) | | سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِيمَ ﴿ ۱۰۹ ﴾ |
نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم ( ۱۱۰) | | كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۱۱۰ ﴾ |
در حقيقت او از بندگان با ايمان ما بود ( ۱۱۱) | | إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۱۱ ﴾ |
و او را به اسحاق كه پيامبرى از [جمله] شايستگان است مژده داديم ( ۱۱۲) | | وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِيًّا مِّنَ الصَّالِحِينَ ﴿ ۱۱۲ ﴾ |
و به او و به اسحاق بركت داديم و از نسل آن دو برخى نيكوكار و [برخى] آشكارا به خود ستمكار بودند ( ۱۱۳) | | وَبَارَكْنَا عَلَيْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِن ذُرِّيَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ مُبِينٌ ﴿ ۱۱۳ ﴾ |
و در حقيقت بر موسى و هارون منت نهاديم ( ۱۱۴) | | وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿ ۱۱۴ ﴾ |
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم ( ۱۱۵) | | وَنَجَّيْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ ﴿ ۱۱۵ ﴾ |
و آنان را يارى داديم تا ايشان غالب آمدند ( ۱۱۶) | | وَنَصَرْنَاهُمْ فَكَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ﴿ ۱۱۶ ﴾ |
و آن دو را كتاب روشن داديم ( ۱۱۷) | | وَآتَيْنَاهُمَا الْكِتَابَ الْمُسْتَبِينَ ﴿ ۱۱۷ ﴾ |
و هر دو را به راه راست هدايت كرديم ( ۱۱۸) | | وَهَدَيْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ ﴿ ۱۱۸ ﴾ |
و براى آن دو در [ميان] آيندگان [نام نيك] به جاى گذاشتيم ( ۱۱۹) | | وَتَرَكْنَا عَلَيْهِمَا فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۱۱۹ ﴾ |
درود بر موسى و هارون ( ۱۲۰) | | سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿ ۱۲۰ ﴾ |
ما نيكوكاران را چنين پاداش مىدهيم ( ۱۲۱) | | إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۱۲۱ ﴾ |
زيرا آن دو از بندگان با ايمان ما بودند ( ۱۲۲) | | إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۲۲ ﴾ |
و به راستى الياس از فرستادگان [ما] بود ( ۱۲۳) | | وَإِنَّ إِلْيَاسَ لَمِنْ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۲۳ ﴾ |
چون به قوم خود گفت آيا پروا نمىداريد ( ۱۲۴) | | إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۲۴ ﴾ |
آيا بعل را مىپرستيد و بهترين آفرينندگان را وامىگذاريد ( ۱۲۵) | | أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِينَ ﴿ ۱۲۵ ﴾ |
[يعنى] خدا را كه پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شماست (۱۲۶) | | اللَّهَ رَبَّكُمْ وَرَبَّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۲۶ ﴾ |
پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد (۱۲۷) | | فَكَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿ ۱۲۷ ﴾ |
مگر بندگان پاكدين خدا ( ۱۲۸) | | إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۱۲۸ ﴾ |
و براى او در [ميان] آيندگان [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم ( ۱۲۹) | | وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۱۲۹ ﴾ |
درود بر پيروان الياس ( ۱۳۰) | | سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ ﴿ ۱۳۰ ﴾ |
ما نيكوكاران را اين گونه پاداش مىدهيم ( ۱۳۱) | | إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۱۳۱ ﴾ |
زيرا او از بندگان با ايمان ما بود ( ۱۳۲) | | إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۳۲ ﴾ |
و در حقيقت لوط از زمره فرستادگان بود ( ۱۳۳) | | وَإِنَّ لُوطًا لَّمِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۳۳ ﴾ |
آنگاه كه او و همه كسانش را رهانيديم ( ۱۳۴) | | إِذْ نَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿ ۱۳۴ ﴾ |
جز پيرزنى كه در ميان باقىماندگان [و خاكسترشدگان] بود ( ۱۳۵) | | إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿ ۱۳۵ ﴾ |
سپس ديگران را هلاك كرديم ( ۱۳۶) | | ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿ ۱۳۶ ﴾ |
و در حقيقتشما بر آنان صبحگاهان ( ۱۳۷) | | وَإِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِم مُّصْبِحِينَ ﴿ ۱۳۷ ﴾ |
و شامگاهان مىگذريد آيا به فكر فرو نمىرويد ( ۱۳۸) | | وَبِاللَّيْلِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿ ۱۳۸ ﴾ |
و در حقيقتيونس از زمره فرستادگان بود ( ۱۳۹) | | وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۳۹ ﴾ |
آنگاه كه به سوى كشتى پر بگريخت ( ۱۴۰) | | إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿ ۱۴۰ ﴾ |
پس [سرنشينان] با هم قرعه انداختند و [يونس] از باختگان شد (۱۴۱) | | فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ ﴿ ۱۴۱ ﴾ |
[او را به دريا افكندند] و عنبرماهى او را بلعيد در حالى كه او نكوهشگر خويش بود ( ۱۴۲) | | فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ ﴿ ۱۴۲ ﴾ |
و اگر او از زمره تسبيحكنندگان نبود ( ۱۴۳) | | فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ ﴿ ۱۴۳ ﴾ |
قطعا تا روزى كه برانگيخته مىشوند در شكم آن [ماهى] مىماند (۱۴۴) | | لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿ ۱۴۴ ﴾ |
پس او را در حالى كه ناخوش بود به زمين خشكى افكنديم ( ۱۴۵) | | فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِيمٌ ﴿ ۱۴۵ ﴾ |
و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] كدوبن رويانيديم ( ۱۴۶) | | وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ ﴿ ۱۴۶ ﴾ |
و او را به سوى يكصدهزار [نفر از ساكنان نينوا] يا بيشتر روانه كرديم( ۱۴۷) | | وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ ﴿ ۱۴۷ ﴾ |
پس ايمان آوردند و تا چندى برخوردارشان كرديم ( ۱۴۸) | | فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ ﴿ ۱۴۸ ﴾ |
پس از مشركان جويا شو آيا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است ( ۱۴۹) | | فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّكَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ ﴿ ۱۴۹ ﴾ |
يا فرشتگان را مادينه آفريديم و آنان شاهد بودند ( ۱۵۰) | | أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِكَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ ﴿ ۱۵۰ ﴾ |
هشدار كه اينان از دروغ پردازى خود قطعا خواهند گفت ( ۱۵۱) | | أَلَا إِنَّهُم مِّنْ إِفْكِهِمْ لَيَقُولُونَ ﴿ ۱۵۱ ﴾ |
خدا فرزند آورده در حالى كه آنها قطعا دروغگويانند ( ۱۵۲) | | وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ ﴿ ۱۵۲ ﴾ |
آيا [خدا] دختران را بر پسران برگزيده است ( ۱۵۳) | | أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِينَ ﴿ ۱۵۳ ﴾ |
شما را چه شده چگونه داورى مىكنيد ( ۱۵۴) | | مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ﴿ ۱۵۴ ﴾ |
آيا سر پند گرفتن نداريد ( ۱۵۵) | | أَفَلَا تَذَكَّرُونَ ﴿ ۱۵۵ ﴾ |
يا دليلى آشكار [در دست] داريد ( ۱۵۶) | | أَمْ لَكُمْ سُلْطَانٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۵۶ ﴾ |
پس اگر راست مىگوييد كتابتان را بياوريد ( ۱۵۷) | | فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿ ۱۵۷ ﴾ |
و ميان خدا و جنها پيوندى انگاشتند و حال آنكه جنيان نيك دانستهاند كه [براى حساب پسدادن] خودشان احضار خواهند شد( ۱۵۸) | | وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿ ۱۵۸ ﴾ |
خدا منزه است از آنچه در وصف مىآورند ( ۱۵۹) | | سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ ﴿ ۱۵۹ ﴾ |
به استثناى بندگان پاكدل خدا ( ۱۶۰) | | إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۱۶۰ ﴾ |
در حقيقتشما و آنچه [كه شما آن را] مىپرستيد ( ۱۶۱) | | فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ ﴿ ۱۶۱ ﴾ |
بر ضد او گمراهگر نيستيد ( ۱۶۲) | | مَا أَنتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ ﴿ ۱۶۲ ﴾ |
مگر كسى را كه به دوزخ رفتنى است ( ۱۶۳) | | إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ ﴿ ۱۶۳ ﴾ |
و هيچ يك از ما [فرشتگان] نيست مگر [اينكه] براى او [مقام و] مرتبهاى معين است ( ۱۶۴) | | وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ ﴿ ۱۶۴ ﴾ |
و در حقيقت ماييم كه [براى انجام فرمان خدا] صف بستهايم ( ۱۶۵) | | وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ ﴿ ۱۶۵ ﴾ |
و ماييم كه خود تسبيحگويانيم ( ۱۶۶) | | وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ ﴿ ۱۶۶ ﴾ |
و [مشركان] به تاكيد مىگفتند ( ۱۶۷) | | وَإِنْ كَانُوا لَيَقُولُونَ ﴿ ۱۶۷ ﴾ |
اگر پند [نامها]ى از پيشينيان نزد ما بود ( ۱۶۸) | | لَوْ أَنَّ عِندَنَا ذِكْرًا مِّنْ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۶۸ ﴾ |
قطعا از بندگان خالص خدا مىشديم ( ۱۶۹) | | لَكُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۱۶۹ ﴾ |
ولى [وقتى قرآن آمد] به آن كافر شدند و زودا كه بدانند ( ۱۷۰) | | فَكَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ﴿ ۱۷۰ ﴾ |
و قطعا فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پيش [چنين] رفته است ( ۱۷۱) | | وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۷۱ ﴾ |
كه آنان [بر دشمنان خودشان] حتما پيروز خواهند شد ( ۱۷۲) | | إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنصُورُونَ ﴿ ۱۷۲ ﴾ |
و سپاه ما هرآينه غالبآيندگانند ( ۱۷۳) | | وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿ ۱۷۳ ﴾ |
پس تا مدتى [معين] از آنان روى برتاب ( ۱۷۴) | | فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ ﴿ ۱۷۴ ﴾ |
و آنان را بنگر كه خواهند ديد ( ۱۷۵) | | وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ ﴿ ۱۷۵ ﴾ |
آيا عذاب ما را شتابزده خواستارند ( ۱۷۶) | | أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿ ۱۷۶ ﴾ |
[پس هشداردادهشدگان را] آنگاه كه عذاب به خانه آنان فرود آيد چه بد صبحگاهى است ( ۱۷۷) | | فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاء صَبَاحُ الْمُنذَرِينَ ﴿ ۱۷۷ ﴾ |
و از ايشان تا مدتى [معين] روى برتاب ( ۱۷۸) | | وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ ﴿ ۱۷۸ ﴾ |
و بنگر كه خواهند ديد ( ۱۷۹) | | وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ ﴿ ۱۷۹ ﴾ |
منزه است پروردگار تو پروردگار شكوهمند از آنچه وصف مىكنند (۱۸۰) | | سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ ﴿ ۱۸۰ ﴾ |
و درود بر فرستادگان ( ۱۸۱) | | وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۸۱ ﴾ |
و ستايش ويژه خدا پروردگار جهانهاست ( ۱۸۲) | | وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۸۲ ﴾ |
فروشگاه ما در شبکه های اجتماعی