به نام خداوند رحمتگر مهربان | | بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
نون سوگند به قلم و آنچه مىنويسند ( ۱) | | ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ ﴿ ۱ ﴾ |
[كه] تو به لطف پروردگارت ديوانه نيستى ( ۲) | | مَا أَنتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِمَجْنُونٍ ﴿ ۲ ﴾ |
و بىگمان تو را پاداشى بىمنتخواهد بود ( ۳) | | وَإِنَّ لَكَ لَأَجْرًا غَيْرَ مَمْنُونٍ ﴿ ۳ ﴾ |
و راستى كه تو را خويى والاست ( ۴) | | وَإِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ ﴿ ۴ ﴾ |
به زودى خواهى ديد و خواهند ديد ( ۵) | | فَسَتُبْصِرُ وَيُبْصِرُونَ ﴿ ۵ ﴾ |
[كه] كدام يك از شما دستخوش جنونيد ( ۶) | | بِأَييِّكُمُ الْمَفْتُونُ ﴿ ۶ ﴾ |
پروردگارت خود بهتر مىداند چه كسى از راه او منحرف شده و [هم] او به راه يافتگان داناتر است ( ۷) | | إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ ﴿ ۷ ﴾ |
پس از دروغزنان فرمان مبر ( ۸) | | فَلَا تُطِعِ الْمُكَذِّبِينَ ﴿ ۸ ﴾ |
دوست دارند كه نرمى كنى تا نرمى نمايند ( ۹) | | وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَيُدْهِنُونَ ﴿ ۹ ﴾ |
و از هر قسم خورنده فرو مايهاى فرمان مبر ( ۱۰) | | وَلَا تُطِعْ كُلَّ حَلَّافٍ مَّهِينٍ ﴿ ۱۰ ﴾ |
[كه] عيبجوست و براى خبرچينى گام برمىدارد ( ۱۱) | | هَمَّازٍ مَّشَّاء بِنَمِيمٍ ﴿ ۱۱ ﴾ |
مانع خير متجاوز گناه پيشه ( ۱۲) | | مَنَّاعٍ لِّلْخَيْرِ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ ﴿ ۱۲ ﴾ |
گستاخ [و] گذشته از آن زنازاده است ( ۱۳) | | عُتُلٍّ بَعْدَ ذَلِكَ زَنِيمٍ ﴿ ۱۳ ﴾ |
به صرف اينكه مالدار و پسردار است ( ۱۴) | | أَن كَانَ ذَا مَالٍ وَبَنِينَ ﴿ ۱۴ ﴾ |
چون آيات ما بر او خوانده شود گويد افسانههاى پيشينيان است (۱۵) | | إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۵ ﴾ |
زودا كه بر بينىاش داغ نهيم [و رسوايش كنيم] ( ۱۶) | | سَنَسِمُهُ عَلَى الْخُرْطُومِ ﴿ ۱۶ ﴾ |
ما آنان را همان گونه كه باغداران را آزموديم مورد آزمايش قرار داديم آنگاه كه سوگند خوردند كه صبح برخيزند و [ميوه] آن [باغ] را حتما بچينند ( ۱۷) | | إِنَّا بَلَوْنَاهُمْ كَمَا بَلَوْنَا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِينَ ﴿ ۱۷ ﴾ |
و[لى] ان شاء الله نگفتند ( ۱۸) | | وَلَا يَسْتَثْنُونَ ﴿ ۱۸ ﴾ |
پس در حالى كه آنان غنوده بودند بلايى از جانب پروردگارت بر آن [باغ] به گردش در آمد ( ۱۹) | | فَطَافَ عَلَيْهَا طَائِفٌ مِّن رَّبِّكَ وَهُمْ نَائِمُونَ ﴿ ۱۹ ﴾ |
و [باغ] آفت زده [و زمين باير] گرديد ( ۲۰) | | فَأَصْبَحَتْ كَالصَّرِيمِ ﴿ ۲۰ ﴾ |
پس [باغداران] بامدادان يكديگر را صدا زدند ( ۲۱) | | فَتَنَادَوا مُصْبِحِينَ ﴿ ۲۱ ﴾ |
كه اگر ميوه مىچينيد بامدادان به سوى كشتخويش رويد ( ۲۲) | | أَنِ اغْدُوا عَلَى حَرْثِكُمْ إِن كُنتُمْ صَارِمِينَ ﴿ ۲۲ ﴾ |
پس به راه افتادند و آهسته به هم مىگفتند ( ۲۳) | | فَانطَلَقُوا وَهُمْ يَتَخَافَتُونَ ﴿ ۲۳ ﴾ |
كه امروز نبايد در باغ بينوايى بر شما در آيد ( ۲۴) | | أَن لَّا يَدْخُلَنَّهَا الْيَوْمَ عَلَيْكُم مِّسْكِينٌ ﴿ ۲۴ ﴾ |
و صبحگاهان در حالى كه خود را بر منع [بينوايان] توانا مىديدند رفتند ( ۲۵) | | وَغَدَوْا عَلَى حَرْدٍ قَادِرِينَ ﴿ ۲۵ ﴾ |
و چون [باغ] را ديدند گفتند قطعا ما راه گم كردهايم ( ۲۶) | | فَلَمَّا رَأَوْهَا قَالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ ﴿ ۲۶ ﴾ |
[نه] بلكه ما محروميم ( ۲۷) | | بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ ﴿ ۲۷ ﴾ |
خردمندترينشان گفت آيا به شما نگفتم چرا خدا را به پاكى نمىستاييد ( ۲۸) | | قَالَ أَوْسَطُهُمْ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ لَوْلَا تُسَبِّحُونَ ﴿ ۲۸ ﴾ |
گفتند پروردگارا تو را به پاكى مىستاييم ما واقعا ستمگر بوديم ( ۲۹) | | قَالُوا سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿ ۲۹ ﴾ |
پس بعضىشان رو به بعضى ديگر آوردند و همديگر را به نكوهش گرفتند ( ۳۰) | | فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَلَاوَمُونَ ﴿ ۳۰ ﴾ |
گفتند اى واى بر ما كه سركش بودهايم ( ۳۱) | | قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا طَاغِينَ ﴿ ۳۱ ﴾ |
اميد است كه پروردگار ما بهتر از آن را به ما عوض دهد زيرا ما به پروردگارمان مشتاقيم ( ۳۲) | | عَسَى رَبُّنَا أَن يُبْدِلَنَا خَيْرًا مِّنْهَا إِنَّا إِلَى رَبِّنَا رَاغِبُونَ ﴿۳۲ ﴾ |
عذاب [دنيا] چنين است و عذاب آخرت اگر مىدانستند قطعا بزرگتر خواهد بود ( ۳۳) | | كَذَلِكَ الْعَذَابُ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ﴿ ۳۳ ﴾ |
براى پرهيزگاران نزد پروردگارشان باغستانهاى پر ناز و نعمت است (۳۴) | | إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿ ۳۴ ﴾ |
پس آيا فرمانبرداران را چون بدكاران قرار خواهيم داد ( ۳۵) | | أَفَنَجْعَلُ الْمُسْلِمِينَ كَالْمُجْرِمِينَ ﴿ ۳۵ ﴾ |
شما را چه شده چگونه داورى مىكنيد ( ۳۶) | | مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ﴿ ۳۶ ﴾ |
يا شما را كتابى هست كه در آن فرا مىگيريد ( ۳۷) | | أَمْ لَكُمْ كِتَابٌ فِيهِ تَدْرُسُونَ ﴿ ۳۷ ﴾ |
كه هر چه را برمىگزينيد براى شما در آن خواهد بود ( ۳۸) | | إِنَّ لَكُمْ فِيهِ لَمَا تَخَيَّرُونَ ﴿ ۳۸ ﴾ |
يا اينكه شما تا روز قيامت [از ما] سوگندهايى رسا گرفتهايد كه هر چه دلتان خواستحكم كنيد ( ۳۹) | | أَمْ لَكُمْ أَيْمَانٌ عَلَيْنَا بَالِغَةٌ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ إِنَّ لَكُمْ لَمَا تَحْكُمُونَ ﴿ ۳۹ ﴾ |
از آنان بپرس كدامشان ضامن اين [ادعا] يند ( ۴۰) | | سَلْهُم أَيُّهُم بِذَلِكَ زَعِيمٌ ﴿ ۴۰ ﴾ |
يا شريكانى دارند پس اگر راست مىگويند شريكانشان را بياورند (۴۱) | | أَمْ لَهُمْ شُرَكَاء فَلْيَأْتُوا بِشُرَكَائِهِمْ إِن كَانُوا صَادِقِينَ ﴿۴۱ ﴾ |
روزى كه كار زار [و رهايى دشوار] شود و به سجده فرا خوانده شوند و در خود توانايى نيابند ( ۴۲) | | يَوْمَ يُكْشَفُ عَن سَاقٍ وَيُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿ ۴۲ ﴾ |
ديدگانشان به زير افتاده خوارى آنان را فرو مىگيرد در حالى كه [پيش از اين] به سجده دعوت مىشدند و تندرست بودند ( ۴۳) | | خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ وَقَدْ كَانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَهُمْ سَالِمُونَ ﴿ ۴۳ ﴾ |
پس مرا با كسى كه اين گفتار را تكذيب مىكند واگذار به تدريج آنان را به گونهاى كه در نيابند [گريبان] خواهيم گرفت ( ۴۴) | | فَذَرْنِي وَمَن يُكَذِّبُ بِهَذَا الْحَدِيثِ سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ ﴿ ۴۴ ﴾ |
و مهلتشان مىدهم زيرا تدبير من [سخت] استوار است ( ۴۵) | | وَأُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ ﴿ ۴۵ ﴾ |
آيا از آنان مزدى درخواست مىكنى و آنان خود را زير بار تاوان گرانبار مىيابند ( ۴۶) | | أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُم مِّن مَّغْرَمٍ مُّثْقَلُونَ ﴿ ۴۶ ﴾ |
يا [علم] غيب پيش آنهاست و آنها مىنويسند ( ۴۷) | | أَمْ عِندَهُمُ الْغَيْبُ فَهُمْ يَكْتُبُونَ ﴿ ۴۷ ﴾ |
پس در [امتثال] حكم پروردگارت شكيبايى ورز و مانند همدم ماهى [=يونس] مباش آنگاه كه اندوه زده ندا درداد ( ۴۸) | | فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَى وَهُوَ مَكْظُومٌ ﴿ ۴۸ ﴾ |
اگر لطفى از جانب پروردگارش تدارك [حال] او نمىكرد قطعا نكوهش شده بر زمين خشك انداخته مىشد ( ۴۹) | | لَوْلَا أَن تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِّن رَّبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاء وَهُوَ مَذْمُومٌ﴿ ۴۹ ﴾ |
پس پروردگارش وى را برگزيد و از شايستگانش گردانيد ( ۵۰) | | فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ ﴿ ۵۰ ﴾ |
و آنان كه كافر شدند چون قرآن را شنيدند چيزى نمانده بود كه تو را چشم بزنند و مىگفتند او واقعا ديوانهاى است ( ۵۱) | | وَإِن يَكَادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ ﴿ ۵۱ ﴾ |
و حال آنكه [قرآن] جز تذكارى براى جهانيان نيست ( ۵۲) | | وَمَا هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ ﴿ ۵۲ ﴾ |
فروشگاه ما در شبکه های اجتماعی